پيامدهاي آلودگي صوتي براي دانش آموزان سر و صداي محيط، مانع تمركز دانش آموزان در مدرسه و خانه مي شود گوش دادن به موسيقي هنگام انجام آن دسته از كارهاي روزانه كه نيازي به فكر كردن ندارد، مانند نظافت يا پوست كندن سيب زميني، سرعت عمل شخص را افزايش مي دهد، ولي در صورت به كارگيري سلولهاي خاكستري مغز اين امر صدق نمي كند و موسيقي حتي مانعي بر سر راه فعاليتهاي فكري است؛ به عبارت ديگر، سر و صداي ناشي از صحبت كردن يا موسيقي مانع تمركز و يادگيري فرد مي شود.
دانشمندان دانشگاه اُلدِن بورگ ادعاي دانش آموزان را مبني بر اينكه موسيقي يا صداي تلويزيون نه تنها در انجام تكاليف مدرسه اختلالي ايجاد نمي كند، بلكه بالعكس اثر مطلوبي بر فعاليت آنها دارد را رد مي كنند.
سر و صداي ناشي از صحبت كردن و آواز خواندن افراد و حتي بيان كلمات متقاطع و كوتاه نيز به بهره هوشي شخص آسيب وارد مي كند و اين امر باعث ضعف دانش آموز در خواندن، نوشتن، انجام عمليات رياضي، فهم مطالب مشكل و يادگيري لغات مي شود؛ بنابراين در مكاني كه دانش آموز تكاليفش را انجام مي دهد، بايد سكوت و آرامش برقرار باشد.
به گفته پروفسور آگوست شيك - متخصص شنوايي سنجي و محقق در زمينه يادگيري – هيچ گاه فرد به سر و صداي محيط عادت نمي كند. وي با آزمايش بر روي بزرگسالاني كه اعتقاد داشتند سر و صدا بندرت مانع تمركز آنها مي شود يا اصلاً اختلالي در روند كاري شان ايجاد نمي كند، نشان داد كه هنگام پخش موسيقي توانايي آنها كمتر مي شود.
موضوع اصلي تحقيق دانشمندان اُلدِن بورگ، پژواك صدا در كلاسهاي درس بود و پس از بررسي معلوم شد كه پژواك صدا در كلاسهاي درس بسيار زياد است و كلام به حد لازم به گوش دانش آموزان نمي رسد. در كلاسهايي كه فرش و پرده وجود ندارد و صندليهاي آن چوبي يا فلزي است و در آنها از پارچه استفاده نشده است، صدا مدت زمان بيشتري در فضا مي ماند. از اين رو كلاس پر از صداي سرفه، پچ پچ، خش خش كاغذ و برخورد مداد با صندلي است و معلم براي اينكه اين صداها را تحت الشعاع قرار دهد، غالباً با صداي بسيار بلند صحبت مي كند كه براي دانش آموزان نامطلوب و بد است.
آموزش و يادگيري در محيط آرام، بندرت امكان پذير است. اغلب دانش آموزان صداي معلم را تقريباً واضح مي شنوند ولي تمركز تحت اين شرايط، بسيار دشوار است و توانايي دانش آموز را كاهش مي دهد. در طول ساعات تدريس در دبستان ميزان صدا 70 تا 77 دِسي بل اندازه گيري شده است، در حالي كه در مكانهاي اداري كه به فعاليتهاي ذهني مي پردازند، سر و صداي محيط را حدود 55 دِسي بل بيش از مرز پيش بيني كرده اند.
دانش آموزي كه خوب گوش مي كند، مي تواند صداي معلمش را از ميان سر و صداهاي موجود در كلاس درس بشنود، ولي دانش آموزي كه ضعف شنوايي دارد، اين كار برايش مشكل و گاه غير ممكن مي شود. البته وي نيز با نشستن در رديف اول مي تواند درس را دنبال كند، ولي با افزايش فضاي ميان دانش آموز و معلم، درك مطالب با مشكلات بيشتري روبرو مي شود و چون دانش آموز نمي تواند خوب بشنود، بنابراين قادر نيست آنچه را معلم برايش توضيح مي دهد، بفهمد؛ از اينرو نمي توان انتظار داشت كه دانش آموز تكاليف مدرسه اش را به نحو احسن انجام دهد. تحقيقات آمريكاييان نشان مي دهد كه ضعف شنوايي پيامدهاي منفي به دنبال خواهد داشت. به طور مثال از هر سه دانش آموزي كه ضعف شنوايي دارند، يكي مردود مي شود و در بررسي ساير دانش آموزاني كه تصور مي شد عادي مي شنوند، معلوم شد كه ضعف شنوايي خفيفي ميان آنها وجود دارد.
به طور كلي از هر 10 دانش آموز يك نفر مشكل شنوايي دارد
( 3/11 درصد ) و بسياري از دانش آموزان خود نمي دانند كه نمي توانند خوب بشوند. بنابراين به والدين عزيز توصيه مي شود كه با مراجعه به پايگاههاي شنوايي سنجي يا پزشك متخصص گوش، حلق و بيني ميزان شنوايي كودك خود را مشخص كنند.
