چرا مردم علا قه ای به استفاده از سمعک ندارند؟افراد مختلف واکنشهای متفاوتی به استفاده از سمعک دارند اگر مشکل شنوائی از نوع حسی-عصبی یا عصبی باشد فرد می توان اصوات گفتاری را اگر به اندازه کافی بلند باشند بشنود ولی نمی تواند درک کند که چه گفته شده است. این درست است که گفتار بایستی به انداره کافی بلند باشد تا شنونده به درکشان دست یابد اما تولید گفتار بلند الزامأ منجر به بهبود یکنواخت در تشخیص نخواهد شد زیرا عصب شنوائی حساسیت کمتری به تفاوتهای اکوستیکی اصوات دارد.
از آنجائیکه عملکرد اولیه سمعک تقویت اصوات می باشد بعضی از استفاده کننده ها ی این تجهیزات با مشکلات تجربه ای درکی روبرو
هستند علی رغم اینکه سطح بلندی صدا افزایش یافته است. مشکل دیگری که برای استفاده کننده های جدید سمعک وجود دارد وجود نویز محیط است . مردم وقتی از سمعک استفاده می کنند توقع خیلی زیادی دارند و انتظار دارند شنوائیشان شبیه یک فرد نرمال باشد. وقتی کیفیت صدای تقویت شده سازگاری نداشته باشد انتظاراتشان از این شیوه کاهش می یابد.
هزاران بهانه برای استفاده نکردن سمعک وجود دارد اما بخاطر بسپارید که تفاوت بین بهانه ودلیل وجود دارد. دلیل این است که چرا شما کاری یا عملی انجام می دهید و آنرا در جملاتی بروش واقعی بیان میکنید . عذ ر و بهانه چیزیست که شما می گوئید ولی نمی دانید یا اینکه دلیل واقعی آن آشکار نمی شود
ده عذر اساسی که معمولأ استفاده کننده های سمعک می آورند عبارت است از:
1- من اصلأ سمعک نمی خواهم
2- صدا بلند است و خیلی اختلال ایجاد می کند.
3- راحت با آن نیستم به گوشم صدمه می زند.
4- من نمی خواهم یکی از آنها ( ناشنوا، معیوب، سخت شنوا، متفاوت با دیگران وغیره) باشم.
5- من خوب می شنوم خیلی ممنون.
6- برخوردهای دیگران، من را دیوانه می کند.
7- من نمی توانم به آن عادت کنم.
8- این، آن وسیله کمک شنوائی که مناسب من باشد، نیست.
9- من یادم می رود آنرا توی گوشم بگذارم.
10- من هیشه آنرا گم می کنم.
چرا باید علامتی با خود داشته باشیم که نشان دهد که ما یک فرد معیوب هستیم؟ اگر لازم است که از سمعک استفاده کنید با کمال میل اینکار را بکنید چون شما تنها نیستید.